Un compañero gallego que se encuentra de baja, nos remite estas palabras, su carta está escrita en gallego, pero se entiende bien…
Cando comecei nesta profesión fai xa máis de 16 anos nos que nunca tiven problemas cos meus xefes ou compañeiros, realicei o meu labor coa profesionalidade e actitude máis eficiente ás calidades que teño como persoas.
Agora, creo que todos eses valores profesionais puxéronse en dúbida, non creo en a corporación como tal debido a que me demostraron por acción e omisión que eu só son un peón que non pode manifestar nin rebater nada.
Ao final pérdese a persoa por un simple suxeito que figura como un adorno para facer que facemos, os fundamentos para iso son destruír á personalidade con o enfrontamento, o medo, a ira ata que te volves sumiso de toda unha mentira.
O mundo, a sociedade, o respecto, o valor perdéronse con a xente desta clase, aínda que non sexan capaces de conseguir esta acción na miña persoa, o simple feito de poñer o uniforme converteuse en lago agridoce desde hai un tempo.
O meu reto é loitar polo que é o meu desexo persoal xa non laboral, para min iso xa non é o prioritario nin o óptimo, pensar en as pequenas cousas que me fan feliz como saír á rúa con a cabeza alta con a miña muller, a tomar un café e poder mirarlle á cara e ter un sorriso.
Hai que pasar páxina e desprazar o desprezo que puiden sentir cara a estas persoas, para min xa non ten credibilidade, nin palabra nin principios. Aos poucos o meu cerebro empeza a asimilar que é o bo e o malo desta situación, só e exclusivamente gozar os días e mirar cara adiante sen pensar no que deixo atrás, xa tirei a mochila, esa carga que tiña na miña cabeza. Só é un traballo e como tal cumprirei cos meus principios morais e profesionais pero nada máis. Cada persoa que cargue con o seu, se eles poden conciliar o soño, pois me demostra que son o que son, son peóns con afán de ser reis, pero señores, rei só hai un.
Todo ten un principio e un final, eu busco máis de un final, o cal sexa o mellor para min, que mereza a pena todas as accións acaecidas en a vida e logo realizaremos un balance.
A min, ninguén me ten que ensinar o que son os sacrificios, o que ganas e o que perdes ao ser un policía, “señores contádelle a outros os seus milongas, porque eu xa lles destapei a careta”. Non me dean leccións de profesionalidade nin como teño que comportarme cos cidadáns, porque iso xa o teño aprendido, o respecto, a empatía, son cousas que xa tiña antes e que terei ata o fin. Non lles permito que falten á verdade, para iso hai que ter probas e ter valores, cousa que de ambos carecen, eu seguirei co meu camiño e nunca permitirei que esta clase de individuos poñan pedras xa que esas pedras serán arroxadas ao seu tellado o cal caerá como un castelo de naipes..
Palabras dun policía que esta sufrindo todo isto na súa pel.
